Egun on, Atto deitzen naiz!
Mendietan eta iturri ondoetan bizi den Lamina populu ttipi batekoa naiz. Atseginak gira eta gizakien laguntzea gustuko dugu, hek, zozokeriak egiten dituztelarik. Handiek ahantzi dute nola ikus gaituzketen baina haurrek, ongi kasu eginez gero, ikusten ahal gaituzte ustekabean belarrean jolasean, Euskal Herriko lore ederren erdian.
Le petit lamina essaya de chasser de son esprit la vilaine image de Gaueko. Il l’imaginait bien plus grand que lui, ce qui n’était pas difficile, avec une longue cape noire couvrant son corps, une figure effrayante et avec de menaçantes mains terminées par des longs doigts griffus !
Bonjour, je m'appelle Atto. Je fais partie d'un petit peuple, les laminak. Nous sommes gentils et nous aimons aider les humains lorsqu'ils font des bêtises. Les grands ont oublié comment nous voir mais les enfants, s'ils font bien attention, peuvent nous surprendre...
Lamin txikia saiatu zen burutik kentzen Gauekoren irudi itsusia. Irudikatzen zuen bera baina anitzez handiagoa, hori ez zen zaila, gorputza kapa beltz luze batekin estalita, ikaragarrizko aurpegia eta atzaparrak, atzamar luzez bukaturiko esku mehatxatzaileekin!
Atto zalu itzuli zen harritu zuen ahots beldurgarriari buruz. Basajauna! Basoko Jauna! Zinezko erraldoi!
Lehen aldia zen Attok Basajauna hain hurbiletik ikusten zuela eta ikaratua zen! Basajauna zinez izugarria zen! Zer egingo zion Attori?
Atto se retourna vivement vers la terrible voix qui l’avait surpris. Le Basajaun ! Le seigneur de la forêt ! Un véritable géant ! Qu’allait-il faire à Atto ?